W mrokach duszy artysty – Dark Passion Play zespołu Nightiwish

Wahadło z ostrzami nad wzburzonym oceanem, a wokół rozrzucone karty zapisane muzyką – wyjątkowo trafna okładka.

2 lata po głośnym i niekoniecznie klasowym rozstaniu z Tarją Turunen, Nightwish zaprezentowali światu pierwszy studyjny album z nową wokalistką. Anette Olzon nie mogła zastąpić Tarji w skali „1:1” – inne umiejętności, inna charakterystyka śpiewu. Tak samo nieco inaczej musiał (?) zacząć grać zespół, który zrobił kolejny krok w stronę muzyki filmowej. A przy okazji bez ogródek wyjaśnić sobie z panią Turunen kilka niedokończonych spraw.

Kiedyś nastąpił koniec pewnej ery – Nightwish i ich „Once”

Dla zatwardziałych muzycznych konserwatystów „Once” okazało się pożegnaniem z Nightwish.

„Once” – piąty album studyjny Finów z Nightwish. Stworzony w tym samym co poprzedni składzie, a jednak w kwestiach personalnych znaczący – ostatni nagrany z Tarją Turunen w roli wokalistki. Do świetnej muzyki doszły teksty, które sporo na znaczeniu zyskały po rozstaniu muzyków. W świetle późniejszych losów zespołu, „Once” można potraktować jako ultimatum i zapowiedź. I wewnętrznego rozłamu i muzycznego kierunku, w którym Nightwish podąży. Wsłuchajmy się bliżej.

Nie-Winne Dziecię – „Century Child” od Nightwish

Nie dajcie się zwieść sielskim obrazkom. To naprawdę ciężkie granie.

Połącz ciężkie metalowe granie z emocjonalnymi tekstami i teatralno-operowym wokalem – otrzymasz metal symfoniczny. Niekwestionowanymi mistrzami tego (pod)gatunku są Finowie z Nightwish. Czwarty album studyjny, przy okazji którego doszło do korekty w składzie grupy, potwierdził silną pozycję zespołu na rynku. Zmienił się też nieco ogólny klimat, jest bardziej poważnie, smutno, depresyjnie. „Century Child” zabiera słuchaczy w mroczne zakamarki ludzkiej duszy.

Władcy Życzeń z Finlandii, czyli „Wishmaster” grupy Nightwish

Czemuż, ach czemuż mi nie pomożesz, Władco Życzeń?

Drugi album fińskiego zespołu zdefiniował i określił styl prezentowanej przez Tarję Turunen, Tuomasa Holopainena, Jukkę Nevalainena Emppu Vuorinena oraz Samiego Vänskä’e – metal symfoniczny. Na trzeciej płycie Finowie poszli jeszcze dalej i głębiej w stronę mocnego grania, które przyniosło im sukces, popularność i międzynarodowy rozgłos. Warto wybrać się razem z Nightwish w tę muzyczną podróż.

Niczym narodziny Afrodyty – „Oceanborn” zespołu Nightwish

Ładna i pomysłowa ta okładka, prawda?

Drugi album studyjny Nightwish był przełomowym krokiem dla fińskiej grupy. W porównaniu z „Angels Fall First”, wydany w 1998r. „Oceanborn” ma zdecydowanie ostrzejszy i bardziej wyrazisty charakter. W linii muzycznej, na szali power metal-operowe serenady tym razem zdecydowanie przeważa ciężkie granie, choć wokalistka Tarja Turunen wciąż śpiewa niczym żywcem wyjęta z „Traviaty” czy innej „Carmen”. I takie rozłożenie akcentów sprawdza się świetnie. Wręcz genialnie.

Anioły nie upadły, lecz zstąpiły na ziemię – Nightwish i „Angels Fall First”

Żeby wypatrzeć anioły, nie trzeba wpatrywać się w niebo, są już na ziemi.

Muzyka podobno łagodzi obyczaje. Obserwując falę „hejtu” na niektórych młodocianych i nastoletnich wykonawców w sieci, powiedzenie jest wybitnie nieaktualne. Na ważności nie straciło chyba tylko „dla każdego coś miłego”. W erze internetu trudno nie znaleźć takiego gatunku, zespołu, stylu, który nie miałby żadnego miłośnika. Można też odkryć naprawdę fascynujące mieszanki. Macie ochotę na cięższe brzmienia i operowe klimaty? Proszę bardzo – Nightwish spełni wszystkie oczekiwania i przeskoczy je kilkukrotnie.

Krwawa rzeźnia na bębenkach

Okładka ścieżki dźwiękowej „300: Początek Imperium” jest niezła…

To, co na wielkim ekranie robili sobie wzajemnie Grecy i Persowie, waszym zmysłom zafunduje niniejsza ścieżka dźwiękowa. Oprawa muzyczna do filmu „300: Początek Imperium” to mieszanka bliskowschodniej muzyki etnicznej, epickich orkiestrowych popisów i ciężkiego grania z domieszką elektroniki. Efekt -> wybuchowa kompozycja, na odpowiednio silnym sprzęcie gotowa rozszarpywać na strzępy bębenki i wyrywać włoski z dłoni – ku niezmiernej uciesze słuchacza.

Mroczniejsza strona Hobbita

Okładka standardowego wydania „Hobbit: Desolation of Smaug OST”

Emocje związane z premierą filmu „Hobbit: Pustkowie Smauga” wprawdzie już dawno za nami, jednak to nie znaczy, że musimy przestać ekscytować się kinową wersją Śródziemia. Obraz wkrótce wychodzi na DVD i Blue-Ray, od paru miesięcy możemy nabyć ścieżkę dźwiękową. O ile wizja Tolkienowskiego Hobbita prezentowana na wielkim ekranie (czyt. zmienianie i dodawanie wątków w porównaniu z powieścią) przez Petera Jacksona wzbudza wiele, słusznych bądź nie, kontrowersji – to już robota Howarda Shore’a nad muzyczną stroną filmów trzyma poziom znany z „Władcy Pierścieni”.